14.3. AMATORSKIE SYSTEMY PRZYWOŁAWCZE

  W profesjonalnych systemach przywoławczych stosowane są częstotliwości leżące w zakresie 448-467 MHz. W amatorskich eksperymentach z systemami przywoławczymi przyjęto częstotliwość 439,9875 MHz, a więc 12,5 kHz poniżej górnej granicy pasma 70 cm. Ogólnie rzecz biorąc może to być dowolna częstotliwość zgodna z planem przydziału częstotliwości dla amatorskich emisji cyfrowych. Pasmo 70 cm jest szczególnie korzystne do eksperymentów ze względu na możliwość adaptacji - przestrojenia - profesjonalnych urządzeń odbiorczych.
    Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, żeby w technice amatorskiej nie skorzystać z dostosowanych urządzeń pracujących w dowolnym paśmie UKF. Przeróbki sprzętu są zasadniczo identyczne z przeróbkami wymaganymi dla transmisji pakiet radio z szybkością 9600 bit/s i sprowadzają się do wyprowadzenia sygnału z dyskryminatora FM i doprowadzenia sygnału nadawanego do diody waraktorowej generatora VCO. Wiele nowszych radiostacji amatorskich jest już wyposażonych w wtyk przeznaczony do podłączenia TNC i lepiej lub gorzej dostosowanych do pracy emisją FSK. W takim przypadku konieczne są: odpowiedni modem lub konwerter i urządzenie dekodujące i wyświetlające odebrane komunikaty. Najbardziej predystynowanym do tego celu jest oczywiście komputer wyposażony w odpowiednie oprogramowanie. Inną, omówioną dalej możliwością jest wykorzystanie do dekodowania komunikatów kontrolera TNC zawierającego zmodyfikowaną wersję oprogramowania i używanego w łącznościach pakiet radio programu terminalowego.
    Wymagania stawiane amatorskim systemom przywoławczym różnią się oczywiście od stawianych systemom profesjonalnym. System amatorski nie musi obsługiwać milionowej rzeszy abonentów, pokrywać przeważającej większości obszaru kraju i gwarantować przekazania wiadomości niezależnie od miejsca przebywania adresata.
    Jedną z możliwych dziedzin zastosowań jest rozsyłanie zawiadomień przez skrzynki DX-owe systemu "packet-cluster" albo informowanie adresatów o nadejściu dla nich wiadomości do macierzystej skrzynki elektronicznej. Możliwe byłoby także uruchomienie lokalnych systemów przywoławczych wykorzystujących do tego celu istniejącą sieć pakiet radio. Wymygałoby to ew. uzupełnienia oprogramowania węzłów lub skrzynek sieci o odpowiednie funkcje i wyposażenia ich w dodatkową radiostację. Interesującą kombinacją byłaby możliwość przyjmowania przez stacje węzłowe czy skrzynki sieci komunikatów w systemie pakiet radio i retransmitowania ich w systemie POCSAG. Wiadomości takie mogłyby być przesyłane przez sieć do obszaru, w którym przebywa adresat podobnie jak wiadomości adresowane do ich skrzynek macierzystych. Ponieważ już w chwili obecnej wiele systemów skrzynek oferuje dodatkowe usługi realizowane za pomocą programów uzupełniających j.np. możliwość przesłania wybranych zbiorów po otrzymaniu wiadomości o specjalnym adresie (są to przykładowo skrzynki systemów BCM i F6FBB), rozszerzenie zakresu usług o przywołanie wymagałoby jedynie opracowania dodatkowego programu bez konieczności zmian w oprogramowaniu skrzynki.
    Program taki otrzymując wiadomość np. o adresie "PAGE @ OE1XAB" i tytule "OE1KDA" nadawałby jej dalszą treść do adresata jednorazowo lub ustaloną ilość razy w określonych odstępach czasu po czym mógłby ją kasować. Zasady pisania programów dodatkowych do wymienionych systemów skrzynek są dokładnie omówione w ich instrukcjach. Należy więc oczekiwać, że znajdą się wśród czytelników-krótkofalowców programiści gotowi do podjęcia wyzwania.
    Inną dziedziną, w której system przywoławczy może okazać swoje zalety jest wywołanie w przypadku katastrof, niebezpieczeństwa lub tylko odpowiednich ćwiczeń. Jak można się było przekonać przy okazji wielu wydarzeń, w tym w czasie powodzi w lecie 1997 r. służba amatorska może wyświadczyć cenne usługi dla społeczeństwa pod warunkiem posiadania odpowiedniego wyposażenia technicznego (i doświadczeń operatorskich).